காலிங் பெல் பாரியின் மதிய உறக்கத்தைக் கலைத்தது. தலைமாட்டில் இருந்த ஃபோனை எடுத்து மணியைப் பார்த்தார். 3:30. `இந்த நேரத்தில் யார்?’ யோசித்துக் கொண்டே எழுந்து, கலைந்திருந்த வேட்டியைக்

இருட்டுச் சாலையில் வேகமாக வந்த கார் தனியே சென்று கொண்டிருந்த அவளருகில் தாமதித்தது. கதவு திறந்தது.சட்டென்று ஒருவன் இறங்கி அவளை அப்படியே தூக்கி காரினுள் திணித்து,

காலியாகக் கிடந்த மனைக்கு அன்று திடீரென்று எழில் தொற்றியது. கைலியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டு, மண்வெட்டியும் கடப்பாரையும் அரிவாளுமாகப் பத்து பேர் இரைந்து பேசிக்கொண்டு இயங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

கி.பி. 2096. நேரம் மாலை 7:00.

டாக்டர் ஏ.ஜே. தொடு திரையில் பட்டனைத் தட்டியதும் மேடையின் நடுவே அந்தரத்தில் பல்கலைக்கழகத்தின் மினியேச்சர் மாடல் ஒன்று நீல ஒளியில் தோன்றியது. அடுத்த முப்பது நொடிகளில் அது மறைந்து, மெல்லிய இருள்

மலை நகர் அவனுக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டது. பணியில் அமர்ந்து ஆறு மாதமாகி இருந்தாலும் ஒவ்வொரு நாளும் புத்தம் புதிதாய் விடிந்தது அந்த ஊர். மாசற்ற காற்று. குளிரும் வெயிலும் எப்பொழுதுமே பதம். எப்படிப் பிடிக்காமல் போகும்?